Vatan ve milli menfaatlere zarar gelmedikçe herkesle dost ve iyi ilişkiler içinde bulunmak, dış politikamızın temeli olmalıdır. Zaten Cumhuriyet döneminde dış dünyayla olan ilişkilerimiz, bu formata uygun olarak süregelmiştir; Yurtta sulh, cihanda sulh diye..Günümüz Türkiye'sine yakışan da bu.. Yoksa İmparatorluğumuz dönemindeki " Fütuhat " devri çoooktan geçmiş..

O halde başımızı paçalarımızın arasına alıp kendimizi dünyaya kapatarak ne kirp ipolitikasını uygulayabiliriz, ne de Amerikan'ın sataşarak,bahane yaratarak ve işgal ederek tarzında yaptığı çılgın ve maceracı politikalar uygulamak isteriz.Kendisiyle barışık ve dünyayla barışık saygın, itibarlı, sözü dinlenir ve sayılır bir ülke olarak yaşamaya devam etmek isteriz

Bu sayede dünya, birçok büyük meselesi için karar alırken ülke olarak gözlerimizin içine bakmak ve tepkimizi anlamak ihtiyacını duyuyor.Biliyorlar ki biz olmadan özellikle Ortadoğu'da, Balkanlar'da, Orta Asya'da, Kafkaslarda ve ön Asya'da hiçbir mesele sağlıklı biçimde çözüme kavuşmayacaktır.Dünyada bize dost devletler ve milletler çoktur. Ve tarih boyunca dünyada hatırı sayılır dostlarımız olmuştur. Devlet olarak tasada ve kıvançta yanımızda olmuşlar ve biz onların yanında yer almışız.

.Bunlardan birisi de Almanlardır.

ALMANLAR TARİHİ DOSTUMUZ...

Biz iki ülkenin dostluğu, çok eskilere dayanan bir dostluktur;yaklaşık sekiz asırlık eski bir hukuk. Üstelik iki ülke bu uzun sürede ne birbirlerine karşı savaştılar, ne de savaşan devletler arsında birbirlerine karşı taraf oldular.Hep dost kaldılar hatta 19.yüz yıldan itibaren iki devletin ilişkileri sadece diplomasi ile de sınırlı kalmadı; İki ülke daha da yakınlaşarak Askeri, ekonomi, kültürel ve çalışma alanına yayılmaya başladı ve her iki ülke birçok projede İşbirliğine gittiler:-Konya ovasının sulama kanallarının projesi,-Anadolu-Bağdat demiryolunun yapımı ,-1881'de Deutche Bank'ın İstanbul-İzmir arası demir yolu yapımı,Gibi önemli projelerden bir kaç örnektir.

19.YÜZ YIL..

Her alanda iki ülke gönül ve işbirliği içinde dostluğunu sürdürürken,19.yüz yılın başlarında önemli gelişmeler oldu. Bizim için en önemlisi Fransa,İngiltere ve Rusya gizli Planlar yaparak Osmanlıyı kendi aralarında bölüşmeye yeltenirken, Almanya yine Osmanlı'nın yanında dost kaldı.

ÖNEMLİ BİR DOSTLUK BAĞI DAHA

Bu yüz yılda Almanya'nın başına Hitler geçti. Aşırı ırkçı olan bu kişi, birdenbire birinci dünya savaşının baş aktörü oldu. Önüne dünya haritasını yayarak gözüne kestirdiği ülkeye saldırmaya başladı. Öyle ki dünyayı adeta kan gölüne çevirdi. Böylesine bir zamanda bile bu iki ülke dost kalabildi.Zaten Ondan önce Kasier 2.Wilheim samimi bir Türk dostuydu. Üç kez İstanbul'u ziyaret etmiş ve bu dostluk adına Sultanahmet meydanında "Alman Çeşmesini " devlet hediyesi" olarak yaptırmıştı...Diğer tarafta, Birinci dünya savaşında İstanbul boğazını geçerek Osmanlı limanına sığınan iki kaçak Alman savaş gemisi vardı. Gemiler,birdenbire Osmanlının başına dert olmuştu. Gemileri itilaf devletlerine teslim etmek, Osmanlı şanına yakışmazdı. Teslim etmemek ise, Almanların yanında savaşa girmek demekti.Osmanlı tam bir olupbittiye ramak kalmış ve çok hazırlıksız bir konumda yakalanmıştı..Ancak derin devlet tecrübesine sahip Osmanlı, çıkış yolunu bulmakta gecikmedi: Gemileri Almanlardan satın aldı, isimlerini değiştirdi ve gemilere Türk bayrakları çekilerek limanlarımıza alındı...Ancak önemsemedikleri küçük bir hata yapılmıştı. O da başlarına dert açmıştı. Gemilerdeki Alman olan mürettebatı değiştirilmemişti.Onlar da hükümetten habersiz olarak İttihatçıların provokasyonuna gelerek gece Rusya üzerine yürümüşler ve Ruslara saldırmışlar.Rusya, Osmanlının savaşa girdiğini bütün dünyaya ilan etti. Ve Osmanlı ansızın kendisini savaşın içinde buldu. Ama iki ülke aynı taraf olarak yine dost kaldılar.

BİZ DOSTLUĞUMUZA DEVAMLI SADIK KALDIK.

Tarihe damgasını vurmuş ve tescillenmiş bu dostluğumuz hep devam etti.Son yarım yüzyıl İçinde ise çok önemli başka gelişmeler oldu; Almanlar ikinci cihan savaşında mağlup oldular ve uzun süren savaş sonucunda ülkelerinde taş üstünde taş bırakılmadı. Baştanbaşa tahrip edilmiş,bütün değerleri ve gücü yok edilmiş bir ülke haline geldi. Almanya’nın yeniden tamiri için biz evlatlarımızı işçi olarak gönderdik. Aynı zamanda bu yolla dostluğumuzu canlı olarak günümüze kadar da taşımış bulunduk. Bundan da biz her iki ülkenin herhangi bir şikâyeti yoktu.

Aksine karşılıklı iki ülkenin menfaatleri söz konusuydu...

(DEVAM EDECEK)