“İlkokul Öğretmenim Mehmet Bayram’ın şahsında bütün öğretmenlere...”

 Korkumu ilk sende yendim

İlk sende gördüm geceden çıkan ışığı

Galip gelmek için hayat kavgasında

Yüreğimle direnmem gerektiğini

İlk sen anlattın bana

Kim kılavuzluk eder

Öğretmeninden başka

Karanlık bir gökte büyüyen yıldızlara

Ve bir kaybedişin ellerinde

Parçalanmadan varmak için ufuklara

Hangi rotayı takip edeceğini

Ve bildirmek için yoksul bir manzaradan

Nice renkler çıkacağını

Şefkatli ve öğreten bir yüreğe rastlamazsa

Dünyaya gönderilmiş cennet kokulu çocuklar

Halleri nice olur

Mahir bir el dokunmaz ise

Henüz açmakta olan bir güle

Kırılmadan nasıl büyüyebilir

Rengini ve kokusunu gösterecek bir zamana

İyilik ve güzellikle nasıl erişebilir

Ellerinden kim tutar

Kim tutar yüreklerinden

Kim bilir hangi acının mahkumu

Hangi zulmün sebebi olurlar

Aklıma her gelişinde ilkokul öğretmenim

-Ki onun adı Mehmet Bayram’dır

Ve ağabeylerimin de öğretmenidir.-

Gözlerim buğulanır

Boğazıma bir yumruk gelip tıkanır

Yüreğimden mihnet türküleri geçer

Ders anlatışı ve seslenişi

Zihnimde yeniden yankılanır

Yıllar önceki manzaradan payıma

Babacan bir tavır

Sevecen bir bakış düşer daima

Geçmiş kendini hissettirince sorarım kendi kendime

Öğretmenler hâlâ severler mi mini mini yavruları

Öğretmenimin beni sevdiği kadar

Küçük bir merhamete her şeyden çok muhtaçken

Soğuktan titrerken bir ince mintan altında

Üzülürler mi gördüklerinde onları

Bir emek varmazsa eğer

Kendinden beklenen noktaya

Büyük bir keder sarmaz mı

Öğretmenle birlikte bütün kâinatı

Gün gelip hatırlamadıklarında öğrenciler

Daha küçücükken teslim edildikleri

Merhametle dolu mübarek yürekleri

Saçlarını okşayan

Şefkatin nişânesi öpülesi elleri

Kahrından yıkılmaz mı

Ve şaşkınlıktan büyümez mi

Öğretmenin gözleri…

Çekip gittiğinde benim ilk öğretmenim

-Ki onun adı Mehmet Bayram’dır

Ve ağabeylerimin de öğretmenidir.-

Daha orta birdeydim

Ve ölümün ne olduğundan henüz bîhaberdim

Yine de bir kavganın ortasında arkasız kalmıştım

Ve öldüğüne

Birden çekip bu dünyadan gittiğine

Günlerce inanamamıştım

Söylendiği gibi kırk yıl kölesi olsa insan öğretmeninin

Borcu ödenir mi bilmiyorum

Ancak öyle büyük öyle büyük ki yürekleri onların

Öğrencilerine haklarını helal edeceklerini düşünüyorum

Ve bir ışık olup

Karanlığı aydınlatan bütün öğretmenlerin

Önlerinde hürmetle eğiliyor

Ellerinden

Ellerinden öpüyorum

İsmail Bingöl