Üstü başından ziyade kademi, hali, halesi hırpani bir kırık kanatlı kuş, bir adam. Umut kuyruğunda soğumuş, fuar yolunda demlenmiş ola ki,  karanlığa adres sora sora nasılsa yolu Camii revakına çıkmış.

                Sabah ezanı, vahası gibi gecenin. Gerçekten geceler çöle benzemez mi? Kumu karanlık, soğuğu umut. Neyse!.. Konu çöl değil ruha esen deli bir yel diye meramımıza dönelim!..  Adam pür sarhoş. Diliyle ay yalamakta. Ancak zihni ezan dolu..  Ezan dinlemekte!.. Hiç ezan okununca durup dinleyen sarhoş gördünüz mü? Bizim diyarın sarhoşları durur… Ezan bir ürperti ki, içindeki sarhoş arı çiğner. Nasılsa her yüreğin bir karanlık yüzü vardır ya! Ay gibi.. Yüreğin karanlık yüzünden geceyi süpüren bir yayla ferahlığı, bir melek nefesi mutlaka vardır.  Sıla tadı… Ezanı gurbet gurbet  fısıldamak vardır ya, ezan sıla sıla gelin olmaya başlar. Sonra yakından ırağa dua...

 Sarhoşun duasından ne olur cüretinde olanlardan  biri daha var ürperen. Camiye girerken Sarhoşa uzun uzun bakar. Bir sarhoşa bakar bir dualarına kulak verir. Nihayet, biraz kızgın, biraz ukala bir sitemle, ya der, bir haline bak birde istediklerine, ayıptır günahtır, kalk savuş buradan!.. Sarhoş tek cümle eder adama. ‘Seneneki senden mi istirem!..’   

Sözüm konuşurken öksürür gibi konuşanlara elbet. Balgam yerine yüreğini tüküren, kendi mahallesinden olmayanları adressiz sokaklara dolduran efendilere. Belki efendi olmak için kaç bekleme salonunda tükürülmüş… Ayakkabılarını ters giyerek farkındalık forsu atan,  ruhu daralı, aklı saralı sarhoş olmasına gerek kalmayan insan!. Farkındalık diyorsam, tersiyle düzü aynı okunan, arkası neyse önü de o olan ‘makam’ kelimesi tipi insanları anlıyorum. Kedisine göre sınıf oluşturan, mevsim için güneşi ayartan, tesbihi için parmak ve iman kiralayan…

Makam insanlar.  Sormak lazım? Sen hangi kavurmanın kazısınız böyle? Yeminiz sağanak, suyunuz kaynak?..

Bir yazımda demiştim ya, avuçları sargı bezine benzeyen insanlar. Bu insanlar revaklarda Yaradan’dan dilenmesin de ne yapsınlar? Herkesin bildiği hakikat, yalnızca garibanların yalanı olmuşsa, her kedi kaplan olması için besleniyorsa ve her kaz kavurma yapmak için, ne demeli?

 Bizim hikayemizde şu minarenin boyu kısa diye o minarede ezanlar kısık sesle okunmaz. Muma üfüren karanlık kimin nefesidir Yaradan bilir. Yokuş çıkanların nefesi buğulu olur, anlıyorsunuz ya. Kısa boylular kaldırımlarda, camekan önlerinde, maç bileti kuyruğunda, alkış korosunda, oy sırasında, ‘apartımanın’ mantolama kalıbında.. Her kuytuda mum, her parkta bank… Saydığın her çay bardağında soğuk avuç.

İnsanlar yaza benzer, kışa, bahara benzer. Sonbahar koruluklarında yapraklar kışa şilte olacak kadar çoktur. Çoktur ya! Hep kısa boylu ağaçlar yaprak dökmüştür.

Kısa boylular!.. Evet, yüreklerinden gayrı sobaları yoktur. Alınları koridorları olan kış revakları gibidir. Bazen kaderlerinden kovulurlar, bazen camii avlusundan kovulurlar. Fukaralıklarını yazan olur, fukaralıklarından şiir kitapları yazılır, ancak bunlar cevabı olan sorular ve hoşgörü riyalarından ibaret bir şeyler olarak kalır.

Kısa boylular fukara olur. Alın teri demler çaylarını, ekmek araları boş ama mutludur. Umutlar tekme atılan boş salça kutuları gibi tangır tungur gülümser.  Kırık yumurtalar ve defolu bayram iskarpinleri arkadaştır. Sade gülümseyenler günleri değil yevmiyelerini sayarlar. Onlar fabrikada duman, manavda geçen haftanın ıspanağı, konak parselinde kazık, matbaada kağıt, darphanede kalıp, daha bilmem hangi dünün kısa hikayesi, hangi yarının temennisinde gar şarkısı…  Sen mancılık taşı de, ben mantığın gülü diyeyim…

Ama mutluluk onlar için yaradılmıştır. Onlar mutluluğu da ağıtı da iyi tanır. Ağır tabutları bu yüzden hep kısa boylular taşır. Bar toyunda kıvrılmazlar nede oraları buraları oynar.