Birçok şey yazmak istiyorum. Ama birin çoğu yok. Hiçbir şey yazsam azı çok..

Bir az, hiçbir şey çok…

Hiçbir şeye benzemek muhabbet, bire benzemek müebbet.

 Kalabalığa karışarak yaşamak kalabalık gibi yaşamaktan kolay.  Kalabalıkta alinin adresi olmaz nasılsa. Beslenemeyenler nasılsa kısa boylu kaldı. Burnumu seccadede bırakarak dolaşmak adetim oldu. Alt tarafları çok kötü kokuyor olsa da bu yığınların, bu yığınların hamalı olmaya mecbur kalmışız. Sen ekmek parası de, ben hava parası..

Şekerli akıl atığı, küspe doldurulmuş bol pantolonlar.

Kül tablalarına benzeyen gecekondularla, buluttan gecelik giymiş gökdelenler arasında sokak bulunmaz. Akılla deli arasında saklananlar bu yüzden insan sayılmazlar.  Akıl her zaman farkı çöpe atar, çalı düş ağrısı çeker, hurma diş ağrısı. Kimse aklının adresi değildir, nede kimse aklının sarılı mendili... Aklı saklayan tenha bulamaz, akıldan saklanan yine akla saklanır. Aslında hükümde budur. Öyle bir hayat ki, ne akılla olur, ne akılsız.

Her hatanın yaslandığı izah, her izahın yaslandığı kelime aklın. Çöpe atılmış insanlardan cemiyet mi kurulurmuş!.. Akılsızlık derken, aklımla alay ediliyor derken, aklın neredeydi derken, akılla söylenmeyen sözler diye içlenen insan, aklı akılla muhakeme eder. Sonuç kürsüde yellenenin sırıtmasından ibarettir. Ama akıl için suç yoktur. Alt akıl üst akıl safsataları sadece inzibatı iknada kurbağa manilerinden ibaret.  Kovada balık besleyen kedi kollar. İnsan iştahının kopyasıdır. Yer, içer, uyur..

Akıl değil aynadaki uyur. Aynalar kopya kağıtları değil midir? Kopya sözler, kopya özler, kopya düşünceler. Kopya çekerek yaşadığımız dünya. Rahatın ve huzurun felsefesini mayaladığı, ileri çıkar geri vicdan ahenginde büyük gemilerin rotasında küçük gemiler, takalar. Kimileri kendi avuçlarında yüzer, kimileri başkalarının avucunda. Kimileri kimse hep yüzüyor. Bu yüzden öndekiler işi bitince arkadakilerin ipini kesecek. Aklın bağlamadığı muhabbet, münasebet, muaşeret...

Şüphesiz acizler aklın kül tablalarıdır. Yeşilleri yaprağa ulaşmaz, pembeleri tebessüme.. Siyahları karanlığa benzemeyen insan, beyazlarını saçlarından saklar. Gölge dikene takılır, ilerisi seccadeye benzemez iülkünün. Anlamamız gereken beyazın ana fikri, siyahın sonucu. Beş duyu aklın askerleridir dersek akıl efendi yaparız ama akıl efendilik yapmaz. Ama akıl efendidir. Ve, aklın toyu can sıkıntısıdır dersek komşuları efendi olan iri bir efendi milletten bahsetmiş oluruz.

Akıl zarif bir irtibattır.

Hayat dediğin hikayelendirilemez, ışıktan bir ceylan. Bir hayatı anlatan yada saklayan, ya onu kendi meziyetleriyle ihya, ya eziyetleriyle ıslah eder. Bazen rüsva.  Asıl, yani öz aklın gölgesinde doğan hikayesi yazılamayan hakikat. Hakikat ile yeşeren hakikat. Aklı yıkayan akıl, türbeyi kudurtan kuma!..

Şimdi sözler depolardan akmakta. Kaynak avurtlar arasında. Kızan tükürür, imrenen salya sızdırır. Beslenenler manzaralı boşaltım hanelerde hayat vaatleri bonoları imzalar. Arı çiçekten zehirlenir. Karanlık hırsızdan. Yalanı yıkamak için deniz kirletilir. Yamalamak için dudak gibi makaslar göğü keser. Bir çıkara bir ülke gibi hayatlar değişilir.

Nedeni düşünmeden itiraz eden nedenin önceliğinin farkında olmayan insan çoğaldıkça, insana misal verilen su, ne alında ne gözde baht yeşertir. Uyuşturucu satanla uyuşan insan arasında akıl dilendirilen efendi... Aklı atından indirmek hareketin idealden, idealin nedenden önce gitmesi!.. Aklın, Mütefekkirin ‘ akıl olmazların zoru içinde’ dediği hal. Beş duyunun akıldan önce pembe ata bindiği, karanlık gelin eşek damat hikayesi…

Kaldıki ne toprak buluta borçlu ne kış güneşe. Akıl adreste aranmaz, adres akıldadır, diye attan inelim.

Gayrı; kirpi çivi vermez tuval çiçek.

Bu akıllar akıl değil, ne kirpinin çivisi nala uyar, ne tuvaldaki çiçek çiçek kokar!..