Gülümsedikçe Altaylarda özgür bulutlar olurum, Yemende mektup almış Mehmetlere benzerim. Zor gülümsemeler, adına hoşgörü denmiş haz yarasına benzer bir alışkanlık. Yarasa kahkahası atanlarla farkımız, beş duyu cüssesinde isyanlarımızın olması.

 Kıyı saklanır,  deniz adını değiştirir, gülümseriz.

Köstebek sarhoş olur Ağrı’yı sırtlamaya kalkar, gülümseriz.

Bol pantolon giyersin cepleri boştur, gülümseriz. Sinekler ısırdıkça, eşekler derisine yapıştıracak muşamba hayal eder, gülümseriz..

İlla gülümseriz, kışa yorganlarına benzeyecek kadar soğusa da dudaklarımız.

Karanlığa taş atanlar o kadar çok ki! O kadar çok ki at çayırında opera yapanlar. Yada cami avlusunda otantik klip çeken, yırtmaçlarından gül döken, uzun beyaz etekli melekler(!!)… Hoş olan günah oldukça, hor olmak zor !.. Gülümsemekte böyle!..

 Derilerini petrol rengiyle boyamış yeni dünyanın, totem davullarına yerli derisi gerdikleri bir dünyadayız. Gönüllerine kum dökülen vahalar. Birkaç güzel gün için yaşayanlar, kahrolsun diyenler,  geleneksel teselliler içinde balığı oltada unutup mehtaba dalan melankoliler.

Her dönem tesellileri farklı olur halkların. Kundağa tarih okurken bebek parmaklarını ısırır.

Aslında meşk ideolojisidir bu! Derdi olmayanın hastalık satın aldığı yıllar!.. Ucu bulunamayan zaman, kıvrılıp çembere benzetilen başı sonu gerçek kaygısı taşımayan yörünge hayatı. Bu yörünge hayatında herkes kaygılarının suçlusu. Gözleri kapalı adam, zampara ıslığıyla yılan ıslığını ayırt edemeyecek bir hayatı nasıl tarif eder. Herkes etrafına baksın!.. Beş duyusundan ibaret insan tipi. Duyduğu, gördüğü, dokunduğuyla vs. kaim dengeler, dengesizlikler. Çok yol yaptığımdan mı nedir, çok alaca karga gördüm, kravatlı, şalvarlı, pudralı... Alaca kargalar, harabelerde değil artık asfalttalar!..

Eski dünyada bir maymun yakalama taktiği vardır. Bilirsiniz. Ormana gidilir, açık bir yere ağzı dar bir güğüm gömülür, ağaçtaki hayvanların bakışları arasında içine fındık, vs. doldurulur. Sonra uzaklaşıp saklanılır. Hayvan etraftan emin olunca ağaçtan iner, güğüme elini sokar, avucunu doldurur ama çekemez. Sonra çırpınır durur, elindeki fındıklar sonu olur!.. Gülümsediniz değil mi?.. Bu avda fındıklar hiç azalmaz, Asya yıllarına benzer… Dünya siyaseti, fındıklı ava benzer. Suçlu fındıklar!..  Özgürlükle değiştirmeye değer fındıklar!.. Ülkeler yıktı ülkeler satıldı. Sultanların frak giyme hayalleri, halklarının kollarını fındık güğümlerinde unuttu.

Soluğunu yumruğundan sakındıkça sıla olunmaz… Kaşlarını çatan Asyalılara sözüm!.. Belki yeniden göç zamanıdır. Bu sefer kıtlık değil de gülümsemelerimiz adına. Gülümseme kıtlığı yılları!.. Gülümsemelerimiz sığmadı yeni dünyaya. Bir türlü binemedik eski atlarımıza. Üst kat pencerelerinden efendi efendi tükürdüler. Üst kat dediysem üst üste presli tuğlalar gibi dizilmiş tuğla dişli insanlar!. Biri balkon olmuş, bir diğeri yağmur suyu oluğu, bir diğeri gider!.. Neyse!.. Bir gün horozunda gagası yanar!.. Alev gagalamak zor zanaat!..

Gülümsemelerinizi yakalayalım derken sakın fikir vergisi çavuşuna yakalanmayın.          

Güzele bakar gibi gülümseyin!..

 Aya benzeyen çörekler verilir ellerimize, karanlığa uğurlanırsınız.

En fazla düşünmenize içerlerler. Boş verin!..

Düşe mehtaptan parsel verip, fikre yorgan örterler…

Böyle işte..

Vesselam!..