Yeni bir öğretim yılına daha merhaba diyoruz.

Sadece orta öğretimde değil, Üniversitelerimizde de öyle. On binlerce öğrenci gelecekleri adına doğup büyüdükleri kentlerin dışına çıktılar.

Kuşkusuz hepimizin yakın çevresinden il dışında okuyanlar vardır. Ebeveynler için ayrılık hüznü, yanına bir de ekonomik ve sosyal endişeler koyuyor.

Barınacak yurt, edinilecek arkadaş çevresi, beslenilecek kültürel ve sosyal kaynaklar hep dert, hep tasa sebebi.

Hele günümüzde!

İnternetin iyiye güzele açılan cephesinin yanında, aldatan, yanlış yönlere yönelten fotoğrafı düşünsenize…

Öğrenci sahipleri kendilerini her an psikolojik bir girdap içinde hissediyorlar.

Bu sorunu aşacak çarelere bakmak lazım.

 “Eğitim şart” gibi kalıp bir cümleden uzak, toplumsal hassasiyet ruhunu ayaklandıracak önlemler.

Nasıl mı?

***
Millet olarak eski değerlerimizi yeniden kuşanarak bu sorunu aşabiliriz.

Somutlaştırma adına bir vesile “mahallenin namusu” diye kullandığımız kavram çok çarpıcı ve can alıcıdır.

Bizden önceki kuşaklar yeri geldikçe anlatırlar ya… Mahalleye yabancı biri gelip sağa sola sarktığında anında müdahale edilir, edep dairesine çekilirdi diye.

Bunun altında yatan baskın duygu “bugün ona, yarın bana” endişesidir.

Kent sosyolojisini ilgilendiren bir yanı da var.

İşte bu yaklaşımı, il dışından gelen öğrencileri koruyup kollama noktasında hayata geçirmemiz gerekiyor.

Sonuçta hemen tamamı 10’lu 20’li yaşlarda genç insanlar. Hayatı bütün yönleriyle bilmiyorlar.  En kötüsü de bildiklerini sanıyorlar.

Sahiplenmek, yol töre öğretmek lazım.

Empati mefhumunu öne alarak, yani kendi evladın için neyi düşünüyorsan o ölçüde davranarak.

***
Devlet öğrencilerin barınma sorunları için ciddi gayret içinde.

Yurt yapımını teşvik ediyor, özel yurtları kiralıyor vs. Öğrencilerin ekonomik yönden desteklenmesi de eskiye oranla ileri noktalarda. Bazı öğrencilerin de, arkadaşlık bağlarıyla özel konut kiralamaları söz konusu oluyor. Bu noktada komşulara çok iş düşüyor.

Bırakınız dışlayıcı olmayı, sahiplenme, kendi yakını gibi onları koruma kalkanı altına almaları gerekiyor.

İhtimal dahilindeki yanlış yaklaşımları lisan-ı münasiple izah edilmeli, ekonomik destek bakımından da kucak açıcı bir tarz benimsenmeli.

Hele, esnafın öğrencilere karşı tutumu!

Kentin karnesi doldurulurken, bütün değerler pekiyi olsa da, bu noktada yapılacak hata hepsini berhava ediyor, inanın.

Yine bu yolları aşmış olan herkes bilir ki, insanlar doğup büyüdükleri kentin hemen yanı başına, okuyup ekmek sahibi oldukları illeri, ilçeleri koyarlar. En çok etkilendikleri de, esnafla olan ilişkileri.

Parlamento’da bulunan birinin yıllar sonra Erzurum’a geldiğinde “Mahallebaşı’nda Zafer Lokantası vardı, beni oraya götürün” demesi, ardından da, bu lokanta sahibinin bunlara çoğu kere ücretsiz yemek ikramını anlatışı.. ne demek istediğimizi izah bakımından yeterlidir sanırım.

Uzatmayalım, öğrencilerle ilişkimizde ölçümüz “eden bulur” ilkesi olmalı. İyi iyiliğinin, kötü de kötülüğünün karşılığını hep görüyor.

Kaldı ki, dışarıdan gelen her genç eğitim aldığı kentin fahri bir elçisi oluyor.

Ölünceye kadar!

Unutmayalım lütfen.