Vermedim abi?

İçimi umut kapladı.

Vermemişti.

Müteahhit bahçeli evini istemiş ama O vermemişti.

Öyle duygulandım ki, sevinçten ağlayabilirdim.

Niye versin ki, o evde doğmuştu, o evin bahçesinde büyümüştü, o bahçede saklambaç oynamış, o bahçede komşu kızına âşık olmuştu. O evin her zerresinde hatıraları vardı. İnsanı insan yapan zaten o hatıralar değilmiydi?

İnsanın hatıralarını elinden aldığınızda geriye ne kalır ki? Birkaç kuruş kâr etmek için bu hatıraları yok etmeye değer miydi?

Ama süreç başlamıştı bir kere, bunu kim durdurabilirdi ki sanayi devriminden sonra gelişen üretim araçları ile birlikte şehirleşme de yeni bir boyut kazanmıştı. Dünyanın her yerinde bu sorunlar yaşanmadı mı? Amerika’da tren hattının geçeceği uçsuz bucaksız arazilerin sahipleri, bu arazileri vermek istemeyince büyük sorunlar yaşamadılar mı? Demir at onların alışıla gelmiş düzenini bozmadı mı? İstanbul’da insanlar ellili yıllardan sonra büyük sorunlar yaşamadılar mı? Bir anda kendi mahallesinde yabancı konumuna düşen o İstanbul insanının yerine kendinizi bir koyun bakalım.

Çocukluğunun geçtiği mahallede Siz artık bir yabancısınız. Çocukluğunuz, anılarınız, sevdikleriniz bir dozer kepçesinin ucunda gitti ne yazık ki?

Bu süreç göçü de tetiklemedi mi?

Evet, bu süreç ne yazık ki devam etti ve edecek Bizlerin bunun önüne geçmesi imkânsız artık.

Arkadaşım ben bunları düşünürken sözlerine devam ediyordu.

Vermedim abi.

Ben 4 daire istedim.

Mütayit 3 daire verdi.

Yıkılmıştım.

 Demek deminden beri anlattığı müteahhitle kat konusunda anlaşamadığı içinmiş.

Yani anlaşsa dünden verecek.

Müteahhit gerçeği kaçınılmaz bir sonuç biliyorum, bundan kaçış yok. Kendi mahallemizde yabancı olacağız.

Tamam, Tamamda üzülmesen de hiç olmazsa üzülmüş gibi yap,

Maddi dünyanın içinde boğulmuş kardeşim.