Herkes bu dünyada bir amaç için yaşar ve ölür.

Kimileri geride anlamlı izler bırakır, kimileri hiç gelmemiş gibi bu dünyadan göçüp gittiler.

Onlar da göçüp gittiler.

Açmamış bir tomurcuk gibi gittiler.

Bir emir ile canlarını verdiler. Hiçbir çıkar beklemeden hiçbir hesap gütmeden …

Hayatlarının baharında gözlerini kırpmadan bir yaşamdan diğer bir yaşama geçer gibi gittiler.

Yiğittiler…

Onların da hayalleri ve umutları vardı.

Ama düşman gelip dayanmıştı kapıya…

Kara günlerdi.

Bir karanlıktan çıkmak için can vermek günüydü.

Hiç düşünmemişlerdi gerisini…

Binmişlerdi vagonlara katar katar….

Cephenin kan, ateş ve ölüm dolu siperlerinde yerlerini almışlardı çoktan…

Buğday çorbası ve bir dilim somunla saldırmışlardı düşmana.

Bir daha cennet vatanlarının dağlarında ve kırlarında ilkbaharı, mevsimleri görmeyeceklerdi.

Onların muhteşem dönüşlerini tren istasyonlarında ve acı dolu eşiklerde dört gözle ve umutla bekleyenlerine koşup sarılamayacaklardı.

Yavrularını bir daha öpüp koklayamayacak ve kahramanlıklarını onlara asla anlatamayacaklardı. 

Türk milletinin kazandığı tüm zaferler gibi o eşsiz zaferi dünya gözü ile göremeyeceklerdi.

Çanakkale Zaferini…

Destan deyince akla gelen zaferi…

Tarihi değiştiren o zaferi göremeyeceklerdi.

Onlar şehitti…

Şiirlere, destanlara ve kitaplara sığmayacak her türlü övgü, minnet ve saygıya layık olanlar…

Şehitlerimiz…

Evet, o kahramanlar canlarını feda ederek göçüp gittiler…Milletimizin zaferi/zaferlerini belki dünya gözü ile görememiş- gönül gözüyle çoktan görmüşlerdi-….

Ama onların geride bıraktıkları o muhteşem zaferi ve nimetlerini dünya gözü ile görecek, vatanlarında hür, refah içinde, başı dik ve mesut yaşayacaklardı.