Öğretmenler gününe daha bir hafta var ama benim şimdiden tansiyonum çıkmaya başladı. Neden mi?

Size bir anımı anlatayım, Erzurum’dan Ankara’ya otobüs ile gidiyordum. Sabah Ankara’nın girişinde şoför durdu ve “zulüm bu zulümdür” dedi. Alnı bulutlanmış adeta bir savaşa girecek birisinin psikolojisi ile konuşan şoföre bunun nedenini sordum. O da Ankara’nın çevre yolu yeni yapılmış ve garajlara gitmek için Ankara’yı dolaşıyorsunuz neredeyse 1 saatten fazla yol daha gideceğiz dedi. Şoförü anlamıştım. Gerçekten de çevre yoluna girip garaja gitmek Erzurum’dan Ankara’ya gelmekten neredeyse daha zordu hele bu yorgunluğun üzerine.

Her öğretmenler günü gelince bende içimden bu şoför arkadaşın söylediklerini söyler “zulüm bu zulümdür” derim. Olması gereken nedir? Öğretmenler gününde öğretmenlerin sorunları konuşulur, eğitim öğretim konuşulur v.b. değil mi ama öyle değil öğretmenler gününe haftalar varken öğretmene ne hediye alınacağı konuşulmaya başlar. Bu artık bir yarışa döner öğrenciler arası bir yarış, sınıflar arası bir yarış hatta okullar arası bir yarış. Acaba öğretmene ne alacağız?

Önce öğretmene niye bir hediye almak zorunda hissediyor herkes kendisini, sonra her kesin bütçesi bir mi? Birisi kol saati, takım elbise v.b. alabilirken asgari ücretle geçinen Ali’nin ailesi ne alsın öğretmene üstelik Ali’de çok başarılı bir öğrenci arkadaşları arasındaki durumunu bir düşünün çocukcağızın nasıl rencide olacağını Siz hesaplayın artık. Bu zulüm değil de nedir?

Asıl sorun artık öğretmenlerin çoğunun öğretmenler günündeki hediyeleri kanıksamış olması. Hepsi böyle değildir ama bazı öğretmenler ne yazık ki hediye getiren getirmeyen ayrımı yapıyor veya hediyenin değerine göre öğrencilere davranışları değişiyor. Bu insanın doğasında var öğretmeni kınamayın. Bu hediye geleneğini kim başlattı bilmiyorum ama artık birilerinin durdurması gerekiyor ve aklıma öğretmenler geliyor veli toplantılarında “arkadaşlar kesinlikle öğretmenler gününde v.b. zamanlarda hediye getirmeyin” dese konu kapanır diye düşünüyorum.

Kimsenin o küçücük çocukların içlerini karartmaya hakları yok bir parça çocuğun ruh halini bozmaya kimin ne hakkı var.

Bir ortaokul öğretmeni arkadaşım vardı, bir gün ağzı köpürerek geldi ve bir öğrencisine kafayı takmış şekilde neler söyledi neler. O konuştukça konuşuyor ben düşündükçe düşünüyorum. Bir öğretmen bir öğrencisine kafayı nasıl takabilir, bu nasıl bir öğretmenlik, bu nasıl bir insanlık.

Koca koca fakülteler bitirmişsin, öğrenci psikolojisi okumuşsun, bu sıralardan sende geçmişsin, yılların meslekte geçmiş, maaş hesabı yaparken, ders ücreti hesabı yaparken, özel ders hesabı yaparken son derece titizsin de öğrenci yetiştirirken niçin bu kadar titiz değilsin. Paradan önce vicdani bir iş yaptığının farkında değil misin eğer geçim kapısı olarak öğretmenliği seçtiysen yapma, başka bir iş yap özverili değilsen, fedakâr değilsen, vicdanlı değilsen bu mesleği bırak, eminim ki içtimai seviyene uygun bir iş bulur aldığın iyi maaşla gül gibi geçinebilirsin ama öğretmenlik senin neyine güzel kardeşim.

Şimdi adını anımsayamadığım ünlü bir düşünür “Ben okulda başarısız oldum ama okulda bende başarısız oldu” demiş. Ne kadar güçlü bir söz.

Şimdilerde öğrenci yetiştirmek hangi sınavdan kaç doğru yaptın ile ölçülüyor, ben öğrencinin dünya görüşüne ne kattım onu hayata hazırlardım mı, onun küçücük dünyasını nasıl şekillendirdim diye değil kaç soru çözdün ile

Galatasaray futbol okulu var. Orada iki genç öğretmen Tugay ÖMEROĞLU ve Mehmet Ali Armağan AĞYOL,  küçük çocuklara futbolu öğretiyor. Aslında öğrettikleri futbol değil minik  minik çocukları hayata hazırlıyorlar. O kadar mükemmel o kadar pırıl pırıl gençler ki çocuklara direnmeyi, nasıl hırslanmadan başarılı olunabileceğini, arkadaşlığı, paylaşmayı öğretiyorlar ayrım yapmadan ve bütün çocukların psikolojik durumuna uygun olarak davranıp adeta onları hayata hazırlıyorlar.

İnsan onlara bakınca gururlanıyor, duygulanıyor.

Gelin de gözünüz öğretmen görsün.