Önce Kemal’le buluştuk..

Asri mezarlıkta esen yel bizi maziye sürükledi..

Mahallebaşı Ülkü Ocaklarına..

Uzun boyu, vakarı ve edebiyle Kemal Durmazpınar yadımıza düştü.

‘Kanımız aksa da Zafer İslam’ın nidasını Erzurum semalarına taşıyanlardandı.

Bir zamane uşağının, bir zamane müptezelinin, bir zamane canisinin kurşunuyla ayrılmıştı aramızdan.

Eğitim Enstitüsünde geleceğine yol ararken, darı bekanın yoluna uğurlamıştık.

Palandöken gibi heybetli, Erzurum gibi edepli bir yiğidi gözyaşlarıyla rahmete teslim ettik.

Ömrünün henüz baharındaydı.

Dadaş bahçesinde bir gül..

Vallahi lekesiz, billahi temiz.

İffetli, izzetli ve haysiyetli bir dadaş..

Yüzü kızaran, gözleri hep yerde olan, iri cüssesine rağmen bir çocuk saflığında yaşayan yoldaşımızdı Kemal Durmazpınar..

Temmuz’un kavurucu sıcağı henüz düşmemişti güne.

Karskapı’dan esen lodos Kemal’in tertemiz kabrini  ziyaret ediyordu.

Uzaktan rüzgarla sallanan selvilerin sesi yankılanıyordu.

Gül rayihası sarmıştı etrafı ve Kemal’i bekliyorlardı.

Bir fatiha, bir yasin döküldü aciz yüreğimizden..

Göz pınarlarımızdan düşen yaşları bıraktık kabrine..

Allah’ın selamıyla selamladık, rahmet niyazıyla uzaklaştık..

Hemen biraz ötede Aslan Ağabeyi bekliyordu bizi..

Yüreği tok, Gözütok ağabeyimiz..

Kemal’in vurularak Araştırma hastanesine kaldırıldığı dönemde Ülkü Ocakları Başkanıydı.

O meşum günde gardaşı, dadaşı Kemal’e kan bulmak için koşuşmalarını hatırladık.

İçerden şehadet haberi geldiğinde ‘İnna Lillahi’ hakikatini beyanı çınladı kulaklarımızda.

Sonra ağlaması…

Şimdi Kemal'e komşu olmuştu.

Varlıklı bir aile evladı olmasına rağmen hep mütevazi yaşamayı tercih eden, sorulmadıkça konuşmayan, mazlumların hamisi, yoksulların ağabeyisi yaşam üslubunu ortaya koyan mütevazi bir kabirde Erzurumluluk ruhunu bekliyor gibiydi.

Üzerinde bin türlü dünyevi makamı kaydeden görkemli bir kabir yoktu..

Sadece Aslan Gözütok’tu kayıt.

Toprakla hemhal olmuş, hep toprak gibi tuttuğu nefsini toprağa teslim etmiş gibiydi.

Erzurum’un koynunda dadaşça duruyordu.

Amcasını oğlu Mehmet'le 12 Mart ilkokulunda öğretim görürken, 23 Temmuz’dan gelip bizi sahipleniş günleri geçti gözümün önünden.

Aslan ağabeyi, Aslan Gözütok, adı gibi aslan gibi yatıyordu kara toprakta.

Mütedeyyin kaydıyla Haydarca..

Şahı Nakşibendi’nin yanında..

Rahmet niyazıydı elimizden gelen..

Aslan ağabeyinin asaletini hatırladık, ağladık ve ayrıldık..

Vakit öğleye dönmüştü.

Aslan ağabeyinin biraz berisinde Tayfur amcamızı, Neriman Teyzemizi ziyaret edip manevi huzurlarında ellerinden fatihalarla öptük.

Sonra Yunusça bir hakikat terennümü süzüldü dudaklarımızdan:

‘Dünyaya gelenler gider

Hergiz gelmez yola gider

Bizim halimizden haber

Soranlara selam olsun..’

Selam olsun..

Selam olsun..