Derler ki…
Cihangir´deki merdiven boyama olayından sonra tıpkı “Duran Adam” gibi yeni bir akım yayılıyormuş. Bu yeni akımın adı ise: Boyayan Adammış.
Yurdun dört bir köşesindeki merdivenler rengarenk boyanıyormuş.
İstanbul'dan Edirne'ye, İzmir'den Diyarbakır'a Türkiye'nin birçok ilinde gökkuşağı eylemi yayılıyormuş...
Boyalı basını evvelden bilirdik…
Boyalı merdivenler de güzel fikir!
Yağmur olmadan gökkuşağını seyretmek güzeldir.
Nasılsa, gökkuşağının renklerini seviyoruz da düşünce şekillerimiz siyah-beyaz devam ediyor.
Bir hücreliden değil, bir nefesten olduk.
Renklerimiz de farklı farklı, düşünce renklerimiz, yaşam alanı renklerimiz.
Sonra dondu nefesler, kristal kürecikler olduk, dolduk cama, encam olduk hercai âlemde.
Renkler, farklı renkler her zaman güzeldir.
Ancak bu renkleri onca farklı görürken, birbirimiz siyah-beyazdan ibaret kalıyor.  
Bir de fikirlerin rengine bakmak lazım.
Hangisi tek bir tondadır?
İzm'lerden inançlara kadar?
Dahası onların teorisine ve hayata yansımasına kadar…
Düşünce retinamızda kaç renk ve tayfın yansıması varsa o kadar renklidir dünya.
Taşların renklerine göre aldığı anlamları da ayrı konuşmak lazım.
Yada taşlarından, turkuaza kadar bir tayfı kaybettik sanırım.  
Bir de kokuların rengi var, türkülerde buram buram esen esen.
“Elvan elvan kokun gelir!” derken, kokunun rengini kaç kültür bilir ki?
Dünyayı böylesine karanlık görmek, göstermek ve cenneti rengarenk tahayyül etmek.
Natürel olana eklenen her şey zaten kültürel olur.
Natürel olan renkleri kültürel olarak siyah-beyaz yaparız.
Oradan çıkarsak yola, mesele Hindistan, tropikal ülkeler, renk cümbüşüdür.
Ya Britanya?  
Batı'da hala, Türkiye, Ortadoğu ve Uzakdoğu kadar renklerin yoğunluğu yoktur.
Renklerin hayata yansıması asıl demokrasidir.  
Askeri renkler araziye uymak içindir.
Sivil renkler araziden çıkmak, kendince, kendi rengini yansıtmak içindir.  
Osmanlı kıyafetlerine de bir bakalım!
Üç yüzyıl Batı'da Osmanlı gibi giyinmek moda olmuştu.
Onlar gibi giyinir, resim yaptırırlardı.
Osmanlı Devlet binalarında da renklerin uyumlu zenginliği vardı.
Sonraları 19. Yüzyıldan itibaren o renkler
de donuk bir mermerlik hakim olmaya başlar.
Mimaride renklerin griliği en çok devlet binalarında yer alır.
Darbe dönemlerinde, güvenlik endişesi olan dönemlerde renkler azalır.
1974’te Kıbrıs’a yapılan askeri müdahale sonrasında Türkiye çapında karartma uygulandı.
Binalara da yansıyan bir renk zevksizliği de hâkim oldu.
Askeri darbelerden sonrasında askeri ve devlet binalarına yansıması oldu.
Ancak sivil binalara da yansıması oldu askeri renklerin.
Düşüncenin renkleri de ayrı bir konu!
Neden bir siyah bir beyaza bir hayatı değişmek!
 
Ya diğer renkler?
 
Pembeler kızlara ayrılır, maviler erkeklere.
Kültürler arası bir etkileşim sonucunda renkler cinsiyetlere dönüşür.
Renklerin cinsiyeti yoktur.
Cinsiyeti biz kafamızda giydiriyoruz onlara.
Sonrasında onlar bizi tayin ediyor.
Renklerin kutsalı da yoktur.
Yeşille ilgili hadis, onun kutsallığı değil, yeşilin güzelliğinden olan bir tesbittir.
Batı'da yeşil şans vs. beklentilere tekabül ediyor.  
Siyahın ölüm ve yas ifade etmesi de kültürel ön yargılarla oluşmaktadır.
Siyah ölümü her kültürde ifade etmez.
Siyah ciddiyeti de kurgusaldır.
Cüppelere dair bir renk algısı dinsel değil töreseldir.
Siyah kefen olmadığı gibi, Kâbe örtüsü de siyah olarak belirlenmiştir.  
Onu kirletmeye çalışmadan, her rengi güzel görmek lazım.
Boyanmak güzeldir  
Allah'ın rengine boyanmak en güzelidir.
O renk, bildiğimiz-bilmediğimiz ne kadar renk varsa hepsinin içinde ve hepsini kapsayıcıdır.
Bırakınız boyansınlar, bırakınız resim yapsınlar!    
Renkler çatışmaz, birbirini tamamlar sadece.
Yani ideolojileri de yoktur.